Kleine traantjes van verdriet

Ik zou wel willen huilen,
kleine traantjes van verdriet.
Om mijn hartje te luchten,
van alles wat je niet ziet.

Voel me vaak onzeker,
zo kwetsbaar en zo klein.
Zou wel willen verdwijnen,
dat lijkt me fijn.

Zou wel willen schreeuwen,
vol woede en vol pijn.
Alles gaat dan trillen,
ziet iedereen mijn pijn.

Maar alles wat ik doe is lachen,
achter het masker zit gemis.
Maar dat mag ik niet laten merken,
ben volwassen en sterk.

Maar na al die woorden,
mijn verhalen van toen.
Zie ik dat kleine meisje weer,
vol van verdriet.

Mensen die zij vertrouwde,
die brachtte haar schade toe.
Ze weet nu wel beter,
laat haar alleen.

Ze vecht tegen alles,
haar woede en verdriet.
Maar voor de normale mens,
is niemand die het ziet.

Ze is zo moe gestreden,
waar kan ze nu nog heen.
Ze sluit snel haar ogen,
en vergeet even alles om haar heen.

Haar eigen wereld is wat haar redden zal,
voelt ze zich fijn en vrij.
Helaas komt ze bij,
en is voor haar alles voorbij.

Ze sluit haar ogen,
haar tranen vallen.
Dan kijkt ze omhoog,
en hoopt dat ze daar ooit rust vind.