Kleine vechter

donkere wolken trekken samen
boven mijn hoofd en in mijn hart
waar eerst nog stralen zon door kwamen
voelt alles nu oneindig leeg en zwart

de angst benauwd me
het verdriet beklemd me
boosheid welt op
de kracht verdwijnt
langzaamaan de grip verliezen
de kleine vechter is teruggedeinsd

ziet zij daar een sprankje licht
diep achterin deze duisternis
geen energie meer vinden
om aan te klampen
alwetend dat dit haar redding is

verloren van de storm die woedt binnenin me
me laten meesleuren door omringende pijn
weet even niet opnieuw de kracht te vinden
te vechten voor mijn eigen zijn

de angst te groot
verdriet overspoeld me
het donker lijkt de enige troef
om die kleine vechter terug te vinden
die het verleden achter zich begroef