mijn kreet is even luid

de pijn vreet een weg door mijn vlees
onverholen en mensen sluiten hun ogen
mijn tranen, waar iemand me op wees
stilzwijgend met een glimlach gelogen

de hulp die ik aangenomen had
beschouw ik als hun geruststelling
maar op mijn levensloop heb ik geen vat
’t veranderde algauw in ’n teleurstelling

het lijkt alsof men de ogen sluit
zodra het gevaar even geweken lijkt
maar de stilte van mijn kreet is even luid
’t heeft hen echter nooit geheel bereikt

ik leef voor de anderen en ga hun weg
tot ze mij schouderophalend weer verlaten
en ik weer val en weiger te doen wat ik zeg
maatschappelijk geoorloofd wil ik laten

vang me, hou me en blijf in me geloven
pak mijn hand en wijs me lachend mijn pad
dan kan ik misschien met zekerheid beloven
dat ik het leven niet geheel heb onderschat