vorige gedicht
vorige gedicht
herfstdraden
Ik stond daar op een duintop
met mijn haren wild verwaaid
door de ruige herfststorm
rond het middernachtelijk uur
Tussen maan en ochtendgloren
zag ik hoe een schip verdween
op weg naar onbekende verten
waren we plotseling vereend.
Ik staarde naar die zwarte vlakte
en mijn gedachten deinden mee
op de witkoppige golven
van de weidse noorderzee.
Waar ik eens kastelen bouwde
met het natgemaakte zand
voelde ik nu de weemoed branden
van het late avonduur
alsof de zee mijn ziel verschroeide
met zijn eeuwig kerend tij
Waar ik als kleine jongen stoeide
stond toen mijn dochter aan mijn zij.
Ingezonden door
Geplaatst op
29-10-2013
Over dit gedicht
een avond met mijn dochter
Geef uw waardering
Op basis van 1 stemmen krijgt dit gedicht 1 van de 5 sterren.Social Media
Tags
OuderwordenReacties op ‘herfstdraden’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!