Verdwaalde plukjes zon

de matheid van de dag
breekt licht in donkere stukjes
die samen nog wat vonken
in verdwaalde plukjes zon

geen droefheid
maar een doffe pijn
de uren niet meer weten
er slechts fysiek te zijn

ben dwalende in
niemandsland waar geen arm
de hand op steekt in groet
men elkaar gewoon vergeet

zonder enige impuls
is zelfs geduld
een schone maar
helaas verloren zaak

het bestaan
is aan het vergaan
als leven niets meer
aan de ander heeft te geven


wil melker
26/10/2013
www.wilmelkerrafels.deds.nl