...En Tot Ziens

Compleet verstijf ik voor even,
als ik haar boven de grond zie zweven.
Een angstig gevoel dat mij bekriebelt
als ik zie hoe ze zachtjes heen en weer wiebelt.

Ze zweeft daar voor de trap,
de ogen gesloten, levenloos en slap.
Was dit haar diepste verlangen?
God, hoe lang heeft ze hier gehangen?

Langzaam ga ik de trap op, tree voor tree
en ik haal haar voorzichtig naar benee.
Haar lichaam voelt nog warmpjes aan,
ze heeft het nog maar kort geleden gedaan.

Ze was mijn alles, mijn hele leven.
Ik kan nooit een andere mijn liefde geven.
Wat moet ik nu beginnen, ik ben radeloos.
Ik moet huilen, ben verdrietig maar ook boos.

Voor de tweede maal beklim ik de trap.
Omhoog, tree voor tree, stap voor stap.
Ik staar recht voor me uit naar het touw,
en wend dan mijn blik op het meisje van wie ik houd.

Naar mijn levenloze liefde blaas ik een kus
en ik steek vervolgens mijn hoofd door de lus.
Ik zal je zoeken in de hemel en de hel.
Je afscheid was een ‘tot ziens’, geen ‘vaarwel’.