Visserman in oude houten bootje

Spontaan gedicht is ontstaan over de zin van ons bestaan,
de één zal altijd in keurslijf lopen en op verlossing hopen,
de ander neemt zijn lot in eigen handen en zal zich menige keren branden.

Visserman in oude houten bootje,
weet je zeker dat je de zee op gaat,
straks leg je nog het loodje,
keer toch om het is nog niet te laat.

Maar de man wilde niet luisteren,
hij koos voor het avontuur,
ik hoorde de zee fluisteren,
de wind staat stevig en het is zo guur.

De man vocht tegen de storm,
die steeds in felheid toe nam,
maar hij had veel kracht enorm,
hij lachte naar iedere boot die hij tegen kwam.

Mensen aan boord waren ongerust
en riepen hem toe "keer toch om,"
"nee riep hij ik ga door tot aan de kust,"
"ik geniet van alles wat ik tegen kom".

"Mijn bloed stroomt sneller,"
mijn hart pomp krachtiger door,
de wind die wordt steeds feller,
er is niets waar ik me aan stoor".

"Het avontuur houdt mij op de been,"
hier wil ik zijn op de zee,
ik ga nergens anders heen,
ik neem mijn verhalen straks weer mee".

De man koos voor zijn vrijheid,
wilde niet opgesloten zijn,
hij was al behoorlijk op leeftijd,
maar was verlost voor altijd van de pijn.