Bloemen

“Wanneer ik door de straten loop,
Hoor ik de bloemen roepen.
Ze vragen of ik kijken wil,
Ze vragen of ik zeggen wil,
Dat zij de mooisten zijn.

Bloemen van verschil in soort,
Roepen om te zeggen.
Gele bloemen,
Rode bloemen,
Wij witte zijn de beste.

Witte bloemen in het gras,
Ze zijn met velen.
En ze lachen,
Om de rood gekleurde jas.

Rode bloemen staan te huilen,
Geel trekt zich er niets van aan.
Geel blijft geel,
En zal parmantig blijven staan.


Rode bloemen schreeuwen,
Vragen aan de regen.
Of deze ze helpen kan,
Witte bloemen blijven lachen,
Om die domme rode bloem.

Langzaam verwelken de rode bloemen,
Langzaam verdwijnt de kleur.
En in de seconden voor ze sterven,
Zijn ze gelukkig. Witte bloemen,
Op een geknakte steel.„