Ik wil niet praten

Het kan me niks meer schelen,
Hoe iedereen over me denkt.
Je moest is weten,
Hoeveel pijn je iemand daar mee schenkt.

Daarom kan ik maar beter vergeten,
Alles wat er ooit is gebeurd.
Dat ik niet meer kon eten,
En niemand mij heeft opgebeurd.

Dus dit alles is nu over,
Nooit meer die pijn,
Die ik voelde,
En dat is fijn.

Deze keer maakt het me niks meer uit,
Het is me te vaak aangedaan,
Dat jij erover praat,
Telkens over dat ‘slaan’ .

Ik zei je dat ik er niet over wou praten,
En jij zei dat ik het niet kon,
Tuurlijk kan ik dat niet,
Ik weet ook dat ik het niet won.

Daarom moest je ook stoppen,
Maar jij ging door.
Kon je dan niet zien,
Dat ik de strijd verloor?

Dit is maar een saai gedicht,
Maar het helpt me wel,
Ik zie weer een klein beetje licht,
En niet meer alleen een grote ‘rel’.

Dus nu is alles over en voorbij,
Ik wil er niet meer aan denken,
Aan die rottijd,
Van jou en mij