1001 Gedichten

1001 gedichten

Zet ook uw gedichten op 1001Gedichten.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht
vorige gedicht

Twee mensen, één verlangen

Op een dag in de tuin,
Daar zat ze, haar haar lichtbruin.
Denkend aan wat zal wezen
Als ze zichzelf zal opgeven

Wat zal zijn, zal zijn
dacht zij
Maar wat zal wezenlijk wezen?
Wat was is voorbij
vervaagt in mensenheugenis
tot nevelgordijn
Welk wezen niet is
heeft niets te vrezen


Toen zag zij de kleuren om heen,
Naar iets wat uiteindelijk bloemen scheen.
Vele kleuren schitterend licht
Er verscheen een lach op haar gezicht
Toen ze zag wat ze heeft gezien
Ging ze horen en ontdekt geluid in een ommezien
Haar lach geeft nu echt vorm
Haar geluid ruist over de tuin als een storm

Dat zal zijn, zo mooi
lacht zij
Schoonheid in iedere vezel
lach met mij
bijen zoemend in
kleurrijke bloesemtooi
waar verbloemend in
vernietigt de gesel


Ze voelt en beleeft opnieuw
Wat ze had voordat ze viel
Wat ze had voordat ze terug ging
Terug naar het einde van het begin
Wat ooit eens geweest was
Loopt nu eindelijk weer in pas
Terug naar het leven
Dat buiten deze tuin is te beleven

Ieder bestaand moment kwijt
tracht zij
te blijven waar zij is
Het heden gaat voorbij
steeds opnieuw verdwenen
in poelen van tijd
Geen tijd om te bewenen
Zij wist


Dat als zij bleef,
Dan loopt de hele tijd scheef.
Maar als ze ging,
De tijd onherstellend samenhing.
Zodat ze nooit meer kon gaan,
Waarvoor ze kon staan.
Dan was ze verloren,
Terwijl alleen zijzelf zich kan bekoren

Langs de tuin liet onbewogen
hij die dag zijn blauwe ogen
opnemen wat was aldaar
hij nam waar haar lichtbruin haar
afvragend waarom
alles andersom
niet gebeurde
zij geen glimp van hem bespeurde


Hij keek haar aan met verlangen
Om haar in zijn armen te verwarmen
Zodat hij vrijheid kon geven
Een weg uit haar lijdensleven
Maar hij kon niet ingrijpen
Want hij wist niet of ze zou begrijpen
Wat hij voor haar voelde
Elke keer als haar blik zijn hart bezwoelde

Waarom
vroeg hij
ziet zij
niet mij
droeg zij
meer last
dan te verdragen
was
verslagen
waarom


Zijn verdriet
Dat giet
Terwijl niemand dat ziet
Zelfs zij niet
Terwijl hij houd
Van haar
Het meisje goud
In die tuin daar

Daarom
Wist hij
Haar hart
Is zwart
Als het mijne
Waarom
Wist zij
Niet uit
Haar geluid
Laat het toch verdwijnen


Plotse geur
Een open deur
Twee schoenen opt plein
Een manneke int wit
Hij heel klein
Zijn haar met klit
Riep hard en luid
We gaan eten, kom bruid

en zij ging
verdween
uit zicht
Alleen
Gezoem verving
haar gouden licht
Hij smeekte in stilte
Vertel mij vooruit
Wie bindt in kilte
haar leven
In spiegelende ruit
zag hij haar nog even


Denkend aan haar gezicht
Kreeg hij bericht
De prins was omgekomen
Dus kon hij weer gaan dromen
Want aangekondigd was
De prins was in zijn sas
Hij zou gaan trouwen
Met een van zijn uitgehuwelijkte vrouwen

Zij zag door 't venster buiten
Hem wat flierefluiten
Wat leek hij vrolijk daar
Was het maar om haar
Onzichtbaar was zij hier
Spiegel dicht vizier
Zij sloeg haar ogen neer
Denk aan hem niet meer


Na een tijd gelopen
Kwam ze bij water
Daar een tijd gestaard
Zag ze zichzelf
Gehuld in tranen
Gehuld in vragen
Gehuld in verdriet
Waarom ziet
Niemand het niet
Ik die zing dit lied
Om te horen
En opnieuw te worden geboren

Er is iemand die je ziet
Sprak haar reflectie
Het oppervlak bewoog
Achter haar de wolken
Diep, ver, hoog
Ze staken haar als dolken
In schitterende rimpeling
Ik zie je, zei de spiegelzij
En in de diepte zie jij mij
Tweezijdige eenling


Kom bij me
En verblijd je
Hier diep onder
Hier geen zonde
Lekker warm en toch zo koel
Het voelt heerlijk zwoel
Hier diep onder
Zit je nooit zonder
Kom bij mij
Ik zal je bevrij
Van je leven
En je zult zweven

Zij zweefde
Naar het oppervlak
Brak
Beneden was het donker
Licht verzonk er
Waar zij leefde


Dagen voorbij
Dorp in rep en roer
Zochten zij overal
Niemand die vinden zal
Jaren gingen voorbij
Haar lang vergeten
Hij liep langs de weg
Nooit op gegeven
Om haar terug te vinden
En hun in het echt te laten binden

Hij dwaalde langs de wegen
vele mensen kwam hij tegen
maar niet haar
wanhopig zocht hij
waar mocht zij
zijn gebleven
waar
was zij nog in leven


gedacht
dat nooit
geslapen
gevonden
eindeloos
vreugde
maar toch verkeerd
herkennen verleerd
versleten
uiteindelijk vergeten

die laatste dag
zag zij hem boven
kom riep zij
kom bij mij
hij hoorde haar niet
onzichtbaar spiegeloppervlak
is daar niet te geloven
waar riep hij
waar ben jij
vlak
brak
door zijn vergeten verdriet


zakte
door knieen
terug naar de grond
water
lopend over wangen
tranen op het gezicht
vallen
een meer
zijn gezicht spiegelt
kijkend
zag hij
en dacht hij
het is alleen maar
een weerspiegeling

zie mij
hoor mij
je hoeft enkel je hand maar uit te steken
raak mij
vind mij
je hoeft enkel de spiegel maar te breken
zei zij
maar hij
zag dingen die schenen
zag dingen die leken
overal
want zij was bleek en
boven al
voor hem verdwenen


water
glas
zo strak het oppervlak water
hij liep
hij sliep
onder de wilg van het meer
hij dacht
hij sprak
haar naam hardop uit
hij ging
en verliet
het meer en al zijn verdriet
terug naar het leven
terug naar wat is gegeven
om door te gaan
naar zijn alleen bestaan

wacht
wacht op mij
hier ben ik
daar ga jij
ga niet weg
laat me niet alleen
kom terug
daar ga jij alleen
hier ben ik
nacht
valt over ons heen
een manenstraal brak
en daar was zij


hij stond
en keek
ze was mooi
met lange haren
haar wachtende blik
hij keek met verlangde
tijd ging voorbij
en toen gelach
hij lachte
zij lachte
een streling
een kus
zij samen terug
naar waar het begon

zij lachte
en zweeg zijn naam
hij wachtte
achter het raam
opnieuw een spiegel die hen scheidde
maar voor even en
zij beiden
zagen meer dan spiegelglas
zij zag zijn blauwe ogen en
hij zag dat haar haar lichtbruin was

vorige gedicht
Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Geplaatst op

Over dit gedicht

Dit gedicht is geschreven door een jongen en een meisje, om beurten een vers. Ik kan vol vreugde vermelden dat ik deze jongen vandaag mijn geliefde mag noemen. Toen wij dit gedicht schreven was onze liefde nog onuitgesproken.

Geef uw waardering

Op basis van 6 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.

Social Media

Tags

Beurtdicht Liefde Verlangen Verliezen

Reacties op ‘Twee mensen, één verlangen’

  • Wow echt heel mooi! Je gebruikt echt zulke mooie beeldende woorden!

    -Lin- - 14-10-2013 om 05:47

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Twee mensen, één verlangen