onbegrepen

Ik mag roepen en tieren zoveel ik wil
aan de andere kant blijft het altijd even stil
ze horen me wel, maar ze luisteren niet
en het ergste is, ze doen zelfs de moeite niet

konden ze me maar begrijpen
dan zouden ze maar al te snel naar mijn handen grijpen
konden ze maar zien hoe donker het is in mijn hoofd
en hoe de lichten langzaam worden gedoofd

nu vertel ik het gewoon niet meer
het doet nu toch al zo'n zeer
ze blijven me maar afkraken
maar ze weten niet hoe erg ze me raken

en telkens wanneer ik het probeer
zegt iedereen oh nee daar gaat ze weer
ze zien niet hoe ze me breken
ze begrijpen niet dat het voelt alsof ze met messen steken

dus krop ik alles maar terug op
ik stop alles in die grote duistere kop
ik hoop dat het er ooit uit zal gaan
en dat dan eindelijk al mij angsten vergaan