Eindelijk vrij

Ik zie daar een meisje staan kijkend naar de golven op het strand,
Ze loopt alleen langs de waterkant niemand pakt haar bij de hand en wijst haar naar de goede kant.
Geen ouders die voor haar vechten, geen mensen om aan te hechten.
Ze woont daar in een tehuis maar daar voelt ze zich totaal niet thuis.
Zo klein en onschuldig meisje woonde eerst in een gelukkig gezin, ze had een goed leven op het begin.
Maar haar leven is verandert nadat haar ouders overleed, niemand die nu ooit nog tijd aan haar besteed.
's nachts huilt ze zich zelf in slaap, elke nacht denkt zij weer het zelfde ze wil weg van dit bestaan, ze wil weg voordat ze nog meer van de pijn zal vergaan want ze kan dit leven gewoon niet nog langer aan.
Ze zegt altijd met mij gaat het goed, maar langs haar arm drupt wat bloed.
Ze zegt altijd ik geef de moed niet op, maar vanbinnen gaat zij kapot.
Die woorden zijn gelogen, want van binnen is ze gewoon gebroken.
Die avond is ze klaar om te gaan, en haar leven hier op aarde achter haar te laten staan.
Ze pakt een mes en snijd hiel diep, niemand die haar tranen ziet.
langzaam valt zij op de grond en in haar arm zit nu een grote wond.
Ze ligt daar omcirkelt in haar bloed, ze is nu van het leven verdwenen vergoed maar niemand die dat wat toe doet.
Ik weet in mijn hart zij is nu bij haar ouders en dit wat zij woude.
Ik weet nu zij is blij want zij is nu eindelijk vrij.