Helder blauw

Moedeloos stromen tranen
Uit helder blauwe ogen
Die al zo vaak zijn bedrogen

Ze vervolgen hun weg
Van de ogen naar de wangen
En blijven aan de kin
Even twijfelend hangen

Druppen dan op de stof
Die kleurt hierdoor na jaren
Van helder blauw naar grijs en dof

Een traan komt verder dan de rest
Maakt een vlekje op de grond
Waar ze haar laatste wanhoop vond

Uitzichtloos staart ze naar de vlek
Grijs en dof kleurt haar gelaat
Door pijn die nooit meer overgaat

Het helder blauw is voorgoed verloren
Door onveiligheid in een wereld
Waar ze niet meer bij wilt horen