Zo leef ik ..

moe van het haten
moe van me zelf
moe van het haten van mezelf

moe van de woede
woede om het feit dat ik besta
en dat ik elke dag weer verder ga

terwijl ik hier niet hoor
waarom heeft niemand dat door ?
ik zit in elkaar gedoken
het blijft door me heen spoken : dun ,lelijk ,raar ...
dat is hoe ze me noemen

moe van de waarheid .. de keiharde waarheid
die ik elke dag moet aanhoren
die me elke dag weer moet storen
moe van me hoofd
moe van me lichaam

ik heb mezelf ooit eens belooft : dat ik tevreden zou zijn ,want dat is fijn
maar dat lukt me niet meer ... telkens weer die
gedachten ,dat gevoel ,die haat
altijd bang zijn voor mezelf te zijn
altijd bang zijn niet geaccepteerd te worden door mensen om wie je geeft
altijd die zelfde vraag : waarom leef ik ?