Verdoemt.

Mijn hart klopt in het duister.
Mijn ogen schijnen als sterren in de nacht.
Ik word gek van de stem die elke avond zacht fluistert:
Jij bent weer eens de persoon die niemand mag.

Weer eens verdoemt in het leven.
Soms glimlach ik even.
Continu eenzaam zijn helpt niet tegen depressie.
Maar ook niemand die mij echt ziet.

Mijn gedachten zijn als demonen.
Scheuren me uiteen.
Tranen zijn me vrienden.
Zo ben ik s ’avonds niet alleen.

Maar overdag ben ik de demon.
Verdoem de mensen om me heen.
Sluit alles en iedereen buiten.
Ik verknal alles en blijf alleen.

Fantasie is mijn overleving techniek.
Leugens worden groter en erger.
Als ik maar lach lijkt alles oke.
Al hebben mensen geen idee.

Vrienden mogen me niet, familie word gek van mij.
Alles voelt goed en slecht op hetzelfde moment.

Ik ben verdoemt, in de wereld waar ik ben.
Dus zoek ik een andere op, waar ik mezelf wel ken.