De vlinder

Als een tere ziel, zo puur en wit, fladderend in het maanlicht
De uilen gluren in het duister met hun loerende ogen
Wachtend op hun prooi, een teer weefsel van zielendraad
O jij mijn vlinder, wat ben je zo mooi
Fladderend en glinstert in het maanlicht, een perfecte prooi
Maar ineens, vleugels als gevlochten zeemanstouw leggen een schaduw op jou
Het maanlicht gestolen door een duister licht
Ogen die wel rood konden gloeien als het kon
Ogen met hun prooi in zicht
Het duister schroeit de ziel zoals het vuur een lont schroeit
Het heeft een pijnlijke dood gestorven, een gestorven ziel
Een ziel die een pijnlijke dood heeft ondervonden
Ze ligt hier, op een hoopje herfstbladeren
Blaast ze haar laatste ademszucht weg
De wind neemt het mee zoals een moeder haar kind mee wiegt
De bomen zingen een welverdiend lied
Voor de ziel die haar eigen drager verliet