Een hand om aan te nemen

Een hand word je toegestoken. Een hand om je uit het duisternis te helpen. Je werd in de steek gelaten doordat je anders bent. Als een grap word je onder de mensen herkent.

Je durft nergens meer naartoe toegaan, omdat je bang bent voor hen die je wat aandeden. Daarom weiger je mijn hand aan te nemen. Je weigert de duisternis te verlaten, want daar voel je je thuis. Niemand die je wat aan doet als je alleen bent.

Maar door alleen te zijn doe je jezelf juist pijn. De wereld is hard en het leven is als zwaar genoeg. Om alles in je eentje te doen word nog je afgang. Ik vraag niet om jouw vertrouwen, na alles wat ze tegen je deden is het wel te verwachten dat je me niet vertrouwd.

Maar net als een schilderij zien mensen alleen het uiterlijk. Niet wetend hoeveel moeite en emotie er in gezet was om het te vormen tot wat het is geworden. Net zo word iemand snel ingeschat voor iets wat hij/zij niet is. Vanbuiten ben ik hard, maar ik ben niet kogel af stotend.

Ik laat mijn gevoelens niet zien, maar dat wil niet zeggen dat ik ze niet heb. En als ik jou alleen zie lopen, leef ik met je mee. Ik weet wat het is om ander te zijn, maar daarvoor hoeft dit alles je niet te overkomen. Het leven heeft je veel tegenslag geschonken.

Om al dit alleen te doen is niet te redden. Daarom steek ik mijn hand uit. Ik heb niet veel te bieden, maar ik wil je helpen. Dus ik zal mijn hand blijven uitsteken voor je.

Je hoeft maar mijn hand beet te pakken. Je staat er niet alleen voor, geef me een kans. Iedereen heeft iemand nodig, of het nauw een vriend/ geliefde is. Je red het niet alleen, maar met zin tweeën kom je toch nog net iets verder