Verdriet en Angst

Ik zie die blik nog altijd in je ogen.
Wat er is gebeurd had gewoon nooit gemogen.

Waarom heb je mij zoiets aangedaan,
ik hebt toch ook gewoon recht op een normaal bestaan?

Mijn leven is wat donkerder geworden, af en toe lijkt het een hel.
Is gelukkigheid zo gelukkig wel?

Deze gedachtens zou ik nooit zomaar kunnen wissen.
Ik hoop ook dat ik me nooit zo erg meer in een jongen laat vergissen.

Wie is er om mij te steunen.
Wie kan ik nodig hebben om mijn verdriet mee op te leunen?

Wat er ook is gebeurd, iedereen is tenslotte fout.
En ookal laat het jou koud,...
Ieder mens heeft iemand nodig, alleen maakt de verkeerde gedachte vaak een mens overbodig.

Ik ben ook niet gek geworden, ik schrijf nu gewoon dit gedicht.
Alleen in mijn ziel zit nog steeds ergens een donker gezicht.
En dat gezicht, ja dat ben jij.
En ergens ben ik toch wel blij ..

Want jij hebt mij nu met rust gelaten en mijn gedachtens zullen zichzelf weer vrijlaten.

En tot die tijd wacht ik op degene die samen met mij,mijn hart deelt.
En al die nare gedachtens wegsteelt.

- jetlegs 23 mei 2002 -