Jouw woorden

alles wat je zei,
alles wat ik hoorde.
ik weet het nog.
die duizenden woorden.
al het verdriet,
al het geschreeuw,
ik draag het bij me,
soms wordt het me teveel.
het blijft maar doorgaan,
ik kan er niet meer tegen.
‘wil je stoppen?’
ik kan er niet mee leven.
maar nee is je antwoord,
en daarmee is het gezegd,
‘je moet niet zo zeuren’
is dat nou terecht?
heb ik dit verdiend,
na alles wat we hebben meegemaakt?
je zegt nog 1 ding,
dat me diep in mijn hart raakt:
‘Wij, wij zijn over’
die klap in mijn gezicht doet pijn,
ik wil hier niet meer zijn.
een einde, dat wil ik.
gewoon, alleen, zonder pijn.