vorige gedicht
vorige gedicht
MOEDERAARDE
De hoge robuuste bomen briesen schraal
De vogels piepen giftig
de wind schreeuwt uitzinnig
de zon brult ruig
de ijzige stilte driftig
slechts een kleine zucht
moederaarde
de metershoge golven slaan en beuken rauw
de bergen gieren luid met kracht
vulkanen zingen en dansen ongetemd
dieren wild of tam beven zwijgend kijkend naar de lucht
de ijzige stilte driftig
slechts een kleine zucht
moederaarde
de lange schaduw springt
kindergelach al lang verstomd en vervlogen
De mens op aarde met moeite gedogen
lang zal het nu niet meer duren
afscheid nemen van zichzelf, in alle pracht
slechts een kleine zucht
moederaarde
Reacties op ‘MOEDERAARDE’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!