Werkelijke liefde

Als een zoete wind waait ze door m'n haren
Zachtjes tast ze af tot een volledig landschap geschilderd is
Nog een moment en ja... daar zit ik, in het landschap
Ik kijk rond en proef de tederheid waarin dit landschap gemaakt is
Even later kijk ik op en val in een ander landschap waar de wind nog krachtiger door m'n haren waait
Alles vervaagt, niets blijft overeind
Hoe kan dit moment, dat zo sterk aanwezig is, eigenlijk mij zo bekoren en liefhebben enaan de andere kant mij meteen loslaten?
Opeens vervallen al die mooie momenten en vult de werkelijkheid mijn gedachten
Was wat ik ervaren heb er niet of was het juist de werkelijkheid die de korte momenten vorm gaf?
Als ik die momenten als waar heb ervaren, hoe komt het dan dat ze er niet meer zijn?
Plots besef ik het... mijn dromen, mijn werkelijkheid