vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Naamloos Ademgepers
Soms moet je mee
met de wind die
door je hart waait,
warm of koud
Willen of niet,
het kan soms hart
loos zijn en kapot
geduwd als bubbel
plastic in de handen
van een gelukkig
kind dat zonder te
beseffen het leven
uit je adem perst.
Getroffen door de
kracht van het zwak
zinnig gestel dat
breekt, maar terug
aan elkaar geplakt
wordt door iets nu
nog zonder naam.
Reacties op ‘Naamloos Ademgepers’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!