De oude vrouw...

IK zie een vrouw daar zitten...
getekend door de tijd,
in haar huisje weggekropen,
waar zij haar dagen slijt.
Ze vraagt zich af: `wanneer is dit afgelopen?
Er is toch niemand die me ziet in mijn verdriet!`

Weduwe, kan niet meer hopen.
Zelfstandig zijn, zeggen ze, kan ze niet.
Dus is de witte vrouw de enige die ze ziet.
bij het opstaan aanschouwd ze haar weer in het verdriet...
dan roept de witte vrouw: `Stop toch eens met dat zinloze pitten...
waarom bent u nu al weer zo vies, blijf nu toch eens stil zitten! `

Na een pijnlijk halfuur is zij ook weer weg.
dan heeft ze als gezelschap enkel nog een klok,
en bedenkt ze waarom er steeds niemand was die haar in hun leven betrok...
tergend langzaam tikken de seconden hun weg
Buiten: spelende kinderen, lachende ouders, haastende mensen,
en binnen zij het leven weg te wensen...

Omdat er een God is die ons liefdevol aanziet,
Stop ik mijn in egoïsme gezongen lied.
Ik ren naar de overkant,
want ik kan haar helpen in haar verdriet!