Verlost
Eindelijk verlost
Altijd als ik sneeuw zie denk ik:
ik ben verlost.
Verlost van mijn leden, en verleden. Maar als ik echter verder denk...
De pijn blijft en kan nergens heen.
Opgesloten en het er niet meer uitlaten!!!
(Mensen doe dit niet, alles komt 10x zo hard terug. En dan zal je het uit schreeuwen.
Het uit schreeuwen in stilte en verdwalen van de werkelijkheid!!)
Sneeuw is voor mij vrijheid. Waarom?
Omdat ik toen niet opgesloten zat.
Ik kon mezelf zijn,
naar buiten,
ergens heen waar ik heen wil.
Ergens heen gaan en niet meer terug keren.
Niet meer terug keren naar de echte wereld.
De echte wereld met pijn, verdriet, vreugde, plezier....
Waarom.
Waarom zou ik terug keren?
Ergens heen en niet meer terug keren.
Blijven in die wereld waar bijna alles goed gaat.
Alles, maar niks gaat goed,.... daar waar ik wil zijn.
Een leuk leven, ik heb kansen ik blij en gelukkig....
Ja nu.....
Ja.
Tis niet te geloven.
Maar ik ben blij.
Eindelijk na 14 jaar ben ik een keer blij geweest...
Maar als snel word het weer van me afgenomen..
Omdat....
Omdat we toch weer terug moeten..
Terug naar de echte wereld,
daar waar lijden is...
Reacties op ‘Verlost’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!