Dat ene meisje.

Ze speelt op haar piano,

Haar vingers tikken alles,
en tegelijk zingt ze want de pijn doet pijn.
Haar hart vanbinnen, haar ogen van buiten.
Ze zit te huilen, en probeert iets zoet te ruiken.
Om de kwaadheid te vergeten. want die valt eigenlijk niet te vergeten.
Dat ene meisje zonder hoop,
dat ene meisje die Anorexia heeft.

Die niet eens een klein broodje eet, want ze wilt niet aankomen.
De kinderen op school kwamen en kwamen,
riepen je bent dik. Dit duurde jaren.
Dat ene meisje die maar een paar kilo woog.
9 Jaar en 20 kilo woog ze, niks wou ze eten.
Niks wou ze erover horen of erover weten.

Rennen en zingen dat is wat ze deed.
tekenen en schrijven maakte haar beter.
Maar haar zelfvertrouwen ging naar beneden.

Eet toch wat! schreeuwde haar moeder. ze at maar de volgende dag.
sporten en sporten en hopen dat moeder dat niet zag.
Dat ene meisje die elke dag naar de spiegel keek, maar ook naar zichzelf,
Ik haat mezelf!
Dat stond op de spiegel.

Ze keek naar haar lichaam,
die eruit zag als een doodlopende lijk.
Maar ze moest door, zeg niks Zwijg!
Dat ene meisje werd gepest, het ging door en door.
Maar ze ging niet opgeven nee ze ging ervoor.
Dat ene meisje die nu bijna 15 is, en weegt gelukkig 51 kilo Yes!
Ze doet het niet alleen voor haarzelf, maar ook voor de rest.
Dat ene meisje die toch vmbo doet, en de andere school zei dat ze dat niet kon.
dat ene meisje die nu aan iedereen scheid heeft, en kan vechten als een stier.
En ze won! en won.
Dat ene meisje die stoer is nu, werd vroeger gepest.
Dat ene meisje ben ik. en ik doe nog steeds mijn best...

Jennifer.