De zwijgzame zwerver

de zwijgzame zwerver
met een plunjezak op zijn rug
ontberingen van het leven
staan in zijn gezicht gegroefd
diepe lijnen van kou en verweer
niet kiezend voor de ommekeer
het leven heeft hem afgetroefd

dolend door verloren straten
zoekend naar het pad dat voor hem ligt
gestuit op afgesloten poorten
voor dit curieuze bestaan gezwicht

de eenzaamheid innemend de ruimte
in het binnenste van z'n ziel
waar eerder nog het leven bruiste
gaf blijk de duisternis die in hem viel

na hem verdwenen de stappen gezet
de weg niet meer teruggevonden
de kruimels verdwenen
waar eerder anderen verschenen
is nu de leegte zijn amulet

naar binnen gekeerd dwaalt hij
steeds verder weg naar verleden
de grens van denken overschreden
niemand die hem redden kon
nu wegbewegend richting horizon

dolende donkere dagen
daagse beslommeringen vervagen
de verdwaalde geest even bij 't verstand
komt men hem tegen dan reik hem de hand
dat kleine lichtpuntje zal hem verblijden
grinnikend genietend aan de overkant