is er nog hoop?

elke dag weer,
gezeur aan mn kop,
en is opeens,
de vrolijkheid op.

even helemaal alleen,
mijn verdriet verwerken.
niets of niemand om me heen.
en een beetje aan te sterken.

met mn grote berg verdriet,
eventjes alleen te zijn,
maar ze zien het niet,
want ik verstop het in mijn pijn.

ja, de dingen die spelen,
zijn niet te omschrijven,
soms, kan ik het delen.
maar het zal altijd in mijn gedachten blijven.

toch hoop ik hiermee te leven,
er mee door te gaan.
dat ik ze kan vergeven,
wat ze me hebben aangedaan.

maar ik weet,
ooit is er een dag,
dat ik zonder pijn,
gelukkig wezen mag..



-noa