Het is me gewoon even allemaal te veel.

Ik vind het moeilijk,
wil het zo graag.
Ik vind het lastig,
wil het ook niet.

Ik wil me snijden,
weet dat dat niet mag.
Ik wil die pijn lijden,
weet dat het niet goed is.

Ik weet niet wat ik wil,
wel of niet, wel of niet.
Ik denk dat ik vrolijk wil zijn,
en weg van mijn verdriet.

Wil ook mezelf vinden,
dacht namelijk dat het goed ging.
Helaas bleek dat maar voor een tijdje,
en voel ik me nu weer slecht.

Slecht omdat ik wil snijden,
omdat ik verkeerde gevoelens heb.
Slecht omdat ik gek wordt,
thuis, op school en van mezelf.

Was ik er maar nooit aan begonnen,
want ik kom er niet zomaar vanaf.
En als ik alles had geweten,
had ik het denk ik nooit gedaan.

Alle moeite die ik doe,
om mijn verslaving tegen te gaan.
Lijkt soms voor niks te zijn geweest,
kom ik hier ooit nog vanaf?

Heb het even moeilijk,
zoek mijn rust.
Nergens te vinden,
maar toch altijd doorgaan.

Zal ook wel moeten,
heb geen andere keus.
Dus voor nu maar hard aan het werk,
om mezelf terug te vinden.