Afscheid

Ik zag hoe in
je eenzaam hart,
de ziekte langzaam
binnensloop.

Ik voelde hoe
uit je verteerde ziel
het leven cru
naar naar buiten kroop.

Natuurlijk!?
Je was al oud,
veel ouder dan de rest
Toch voelde ik me hulpeloos:

Ik wilde zachtjes fluisteren
je troosten in je strijd
Maar de starre blik in je gelaat
maakte me plots woordeloos.

De adem stokte in mijn keel
Ik voelde me zo laf
Want tranen werden mij teveel
toen ik jouw dood in mijn ogen zag.

Veel later stond ik aan je graf
in de koude avondzon.
Toen voelde ik de leegte weer
van dat laatste ogenblik

en schrijnend besefte ik
eens temeer
dat je doden niet
omhelzen kunt..