Soms vergelijk ik het leven met één groot zwart gat

Soms vergelijk ik het leven met één groot zwart gat
en dat houdt me natuurlijk niet op het rechte pad.
Soms dwaal ik van dat rechte pad af.
Gelukkig vind ik altijd de weg terug
naar het rechte pad.
Maar wat als ik vandaag
of morgen niet meer de weg vindt?
Zal iemand me dan missen?
Zal iemand dan zien dat ik er niet meer ben?
Ik vraag het me soms echt af.
Soms vergelijk ik het leven met één groot zwart gat
waar je de kleuren in moet zoeken
maar die vindt je natuurlijk niet.
Het noemt niet voor niet het groot zwart gat.
En als ik de kleuren niet vind
dan start de shit
weer opnieuw en opnieuw.
Houdt iemand me nog tegen
om mijn leven weg te geven?
Mijn leven weg te geven aan de dood?
Houdt iemand me nog tegen
om de levende wezens rondom mij te negeren?
Houdt iemand me nog tegen
om mij een levenslesje te leren?
Ik denk het niet
want als ik iemand als mezelf zou zien staan,
huilend, zou ik ook door rijden.