zoveel vragen

Steeds maar moe zijn,
nergens zin in hebben.
Gedachten die in je hoofd die niet weg willen,
en je bleef er maar mee worstelen.

Overal waar je was dacht je eraan,
Naar maten de dagen slijten kwam meer besef.
Als er over gepraat werd of opmerkingen werden gemaakt,
deed dat pijn van binnen en voelde je boosheid en verdriet.

Erover praten met mensen deed je niet,
Je hield het liever bij je ook al wist dat het niet goed was.
Als je alleen was voelde je, je goed,
niemand om je heen gaf je een fijn gevoel.

Tijd voor je zelf is wat je nodig had, geen verplichting die er zijn.
Het kunnen nadenken over dingen,
en je boosheid en verdriet kunnen uiten

Er zijn zoveel vragen die je had,
maar er zal geen antwoord op komen.
Dat raakte je en deed pijn,
het is niet anders en zo zal het zijn.
Maar langs de verloren weg ,
waar land en zee elkaar verwoesten en afstoten,
Staar ik in de leegte die zicht vergroten.