Bloesem...

Ik kreeg een bloesempje in mijn leven...
Een bloesem in volle bloei tijdens storm temidden van doorns en onkruid...

Het bloesempje kleurde mijn leven in zonder het door te hebben en als in een fusie raakte wij verstrengeld...
Ik hield nooit van bloesem maar dit bloesempje stal mijn hart met haar geur, uitstraling, eigenschappen en 1 werden samen, samen waren wij 1...

Ik gaf het bloesempje een glazen koepel zodat zij niet gestoken kon worden of van haar grondvesten kon breken door de storm...
Maar mijn verleden haalde mijn leven op en versplinterde de koepel...

Ik raakte verstrengeld in muren en het bloesempje in haar verleden...
Ik viel in doornen...

Doorns geven diepe wonden...
Diepe wonden bloeden...

Ik zag alleen nog maar de doorns, door de pijn kwam er geen zonlicht meer maar ik gaf het bloesempje alsnog haar koepel terug...
Het bloesempje was nog steeds het mooiste bloesempje ooit maar de pijn verblinde...

Ik deed alles voor het bloesempje maar ik hield afstand voor de doorns...
De afstand gaf koelte en het bloesempje werd kleiner...

Pijn maakt voorzorg...
Voorzorg maakt blind...

Oude wonden stinken en oud bloed droogt in...
Hoe vaker je ze opent, hoe langzamer de heling...

Doorns infecteren maar niet iedere doorn is even infecterend...
Niet iedere bloesem is in verhulling...

Waarom ben ik zo stom geweest...
Ik mis je bloesem...