Angst voor mijn eigen lijf

Het begon zomaar op een dag
Pijn op de borst en ademen ging zwaar
De wereld draaide om mij heen
Ik was toen net alleen

Ik dacht, dit is mijn laatste uur
Voorbij is mijn tijd
Nooit meer zal ik beleven
Wat ik mij had voorgesteld van het leven

De doktor kwam heel gauw
Vroeg alleen, mevrouw
Voor wat ben je bang
Bang dat ik doodga natuurlijk

Ik kreeg rustgevende pillen
Geen echt onderzoek
Ik voelde mij onbegrepen
Ook door mijn bezoek

Mijn hartje ging steeds sneller
Mijn longen deden pijn
Het draaierig zijn
Vond ik ook niet fijn

Niemand begreep mij
Ik voelde mij steeds meer alleen
Ondanks dat niemand het geloofden
Voelde ik steeds meer pijn

Ik zocht in doctorsboeken
Heel internet struinde ik af
Enige wat was te vinden
Was dat ik nooit meer geluk zou vinden

Of ik had een enge ziekte
Of was bezig om gek te worden
Beide uitspraken
Waren niet wat ik wilde horen

Ondertussen had ik het steeds zwaarder
Elke dag hoofdpijn, maagpijn
En nog meer van de ondingen
Al mijn organen begonnen te dringen

Jaren heb ik geleden
Ging de straat niet meer op
Was bang om op te vallen
Dat ik zomaar neer zou knallen

Een zakje voor mijn mond
Als de adem weer weg was
Was te gênant
Ik bleef liever in de achtergrond

Tot op een dag iemand tegen mij zei
Meid wat moet je leiden
Kom ik neem je bij je hand
Wij zetten je leven weer in verband

Dat is gelukt, ik ben weer blij
Af en toe komt het nog terug
Maar is steeds sneller weer voorbij
Dankzei iemand die mij begrijpt

Die snapt, dat ik mij niet aanstelde
Snapten waar het aan knelde
En er wat aan deed