In je rusthuis

Je lacht niet meer
je huilt niet meer
doelloos voor je uit te staren
geen besef van waar je bent
amper wetend
dat je nog leeft …

De ooit zo sterke vrouw
is veranderd …
in een weerloze
kwetsbare persoon
waar haar leven eigenlijk
voorbij is …

Niet meer alleen kunnen wonen
zit je je tijd te verspillen
in een ander huis …
een rusthuis
de laatste plek die jij nog zal kennen …

Vertrouwde mensen
zie je heel af en toe nog ééns
maar …
dat is niet genoeg!
jou leven is voorbij …

Straks
herken je hen niet meer …
weet je niet meer
wie ze zijn …
je laat er ook geen traan voor
want je weet het zelf niet!

Zo zijn jou dagen geteld …
en wacht je langzaam …

op de dood …