m'n jeugd verlaat me.

Ik moet een deel van mijn jeugd laten gaan,
Van m’n achtste tot m’n negentiende heb je naast me gestaan.
Met z’n tweeën urenlang wandelen over het strand en door het bos,
En nu ik dit zo schrijf , maakt dit heel wat in mij los.
Als ik me eens wat minder voelde, kwam je naar me toe,
en keek je me aan met die vragende oogjes alsof je wou zeggen
‘’ ik wil je wel helpen, maar ik weet alleen niet hoe ? ‘’
Als je het weer eens koud had , kroop je tegen me aan onder de dekens,
Dat was op dat moment het beste plekje en verder nergens.
Ik voel me machteloos, en leeg van binnen,
De strijd tegen kanker valt gewoon niet te winnen.
M’n hoofd is op dit moment een grote chaos en het enige wat ik doe is huilen,
Vannacht is de laatste keer dat je bij me kunt schuilen.
Morgen vind je, je rust die je verdient,
Een ding is zeker ; je bent en blijft m’n vriend.