Stilaan snel anders

gevangen door het leven
sta ik ergens op een weg,
kruispunten en afslagen
niet meer in de buurt.

waardoor en waarom,
schaduwloze schuldeisen,
alleen ik zelf
schuldenaar.

met minachting, als een sprookje,
keek ik naar het leven,
zoete broodjes
verkruimelend.

gebogen, nog altijd
niet gebroken.
de tijd, ze voedt wonden
en heeft haast

goedbedoelende stuurlui
beloven en bedoelen goed.
maar alleen ik
heb het roer in handen.

zet nu een beweging in,
een nieuwe koers,
richting geluk
en happy end.