Ik en mijn vriend.

Ik en mijn vriend, wij waren blij samen.
En toch heeft hij het verpest.
Hij zou zich moeten schamen.
Hij lacht mij uit en zegt: wie het laatst lacht, lacht het best.

Ik zie hem al aankomen bij onze deur terwijl hij aanbelt.
En zijn excuses aanbieden maar dat hoeft al niet meer.
Onze vriendschap is net als sneeuw, het komt nooit meer terug als het smelt.
Maar hij blijft zijn excuses aanvragen, keer op keer.

Ik zonder mijn vriend, ik ben niet meer samen.
Ik mis echt al jouw aandachttrekkerij.
Daar rollen de eerste tranen.
Ik kan het niet beseffen, het is voorbij.