1001 Gedichten
vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
zeezijn
Een zonnelach glinstert over de zilveren deining
Mijn loden lichaam hunkert gewichtloos omlaag
gedragen door duizend vrouwenhanden.
Voeten vinnen verdoofd.
De kust drijft blauwgrijs af;
angsten zinken, berusten, rusten
Zoutpaleis waar pijn en aardsheid
In zeezijn overgaan.
Ingezonden door
Geplaatst op
15-01-2013
Geef uw waardering
Op basis van 17 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Gewichtloos ZeeReacties op ‘zeezijn’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!