Tranen in het donker

Op een open plek
middenin een donker bos,
in het schijnsel van de maan
zit een klein meisje
heel alleen en eenzaam
Niet wetend waar
ze heen moet gaan
Ze is verdwaald,
weet niet meer hoe
ze hier terechtgekomen is
Wakker wordend van de kou
op deze verlaten plek
De eenzaamheid voelt aan
als een donkere gevangenis

Alleen het schijnsel van maan
geeft wat verlichting hier
Waar moet ik naartoe?
Hoe kom ik toch hier vandaan?
De laatste dagen
zijn uit haar geheugen gewist
Het enige wat ze zich
nog voor de geest kan halen
is dat ze haar ouders erg mist!

Aan haar voeten zonder schoenen
ziet ze flinke wonden zitten,
Ik moet hard gerend hebben!
Waar ben ik toch geweest?
Hoe hard ze ook probeert
haar gedachten te sturen,
ze krijgt het niet meer voor de geest
Ze voelt de angst en verdriet
zit ik hier al dagen of uren?
Kijkt om zich heen, en
laat haar tranen lopen
Is er iemand die me vinden zal?
Kan ik daarop hopen?

Dan hoort ze plots een gek geluid,
geritsel in de takken!
De angst beneemt haar de adem
probeert om zich heen te pakken
Er komt een griezel op haar af
met een gemeen lachje
pakt haar stevig vast
en zegt: "daar ben je dus!"
Praat tegen haar alsof hij haar kent
het meisje begrijpt het niet
De man omhelst haar en
geeft haar een kus

"Ik ben het, papa, mijn lieve meid!"
Dat brengt haar terug
in de realiteit
Ze zit in een kamer op de grond
met een mes in haar hand
kijkt in het rond
ze is gewoon thuis
haar voeten vol bloed
Ze is weer terug in het heden
Tranen stromen over haar wangen
helemaal moe gestreden
Het was heftig de afgelopen tijd,
maar is weer teruggekomen
uit de vergetelheid!