vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
A soliloquy
i would hold you till the end
of the universe,
when the skies bend
and structures disperse
i have no one to hold
but in my imagination;
thoughts so warm feel cold,
through a prism of lamentation
a larks' soliloquy soothes
these umbral, mystic woods,
the melody lends me air,
yet not much longer i can bear
Reacties op ‘A soliloquy’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!