Normaal maar toch speciaal

ik loop over straat en zie een bijzonder uitziend meisje lopen,
ze is zo mooi. haar uitstraling is om blij van te worden.

maar helaas ze is te ver weg van mij.
qua afstand en persoonlijkheid.
ze zal vast al een vriendje hebben die van haar houd.

want ik, ik ben tenslotte maar een dood normale jongen en onzichtbaar voor meisjes.

ze is weg, de hoek van de straat om,
ik zucht; zal ik ooit nog zo een bijzonder meisje zien?

ik schrik wakker, het was maar een droom.

ik kijk naast me en zie daar dat bijzonder meisje uit mijn droom, wat is ze mooi.

ik was maar die dood normale jongen die onzichtbaar was.
nu, nu mag IK van haar houden zoals geen andere jongen dat kan.
want zij is bijzonder, omdat ze van mij houd om wie ik ben.