Geruisloos

Neerdwarrelende stilte bedekt mijn huid, laagje voor laagje. Ijskoud, als een van de eerste winterdagen.
Ik probeer het van me af te schudden ,wat achteraf tevergeefse moeite bleek te zijn.
De wraak van mijn verwaarloosd hart groet me met zijn kille ogen, geeft me vervolgens een knipoog.
Herinneringen dreunen mijn hoofd binnen, als een stel marcherende soldaten beuken ze elk gevoel dat ze tegenkomen genadeloos tegen de grond. Schamper kijken ze rond. Was dit alles?
Ik probeer de steeds sneller groeiende chaos te onderdrukken, adem een paar keer schokkerig in en uit.
Dagen gaan voorbij, de ochtendzon groet me niet meer. Het kijkt me aan, schud zijn hoofd en vertrekt.
Het verdriet vormt kleine scheurtjes in mijn vroeger zo soepele huid, wallen onder vroeger zo levendige ogen.
Elke ochtend weer opnieuw groet de leegte me als een oude vriend, klopt me medelevend op mijn schouder.
Ik laat de stilte geruisloos mijn armen beklimmen. Mijn gezicht, mijn schouders, mijn nek. Ik spartel niet meer tegen, besluit vrienden te worden met de vijand.
Overal zoek ik je, overal vind ik je. In mijn dromen, in de lucht, in mijn stem.
In mij.
Ik mis je.