Bloeddoorlopen

Langzaam aan,
Begint het licht te doven.
Langzaam aan,
begint mijn gevoel te verdoven.

Geen angsten meer,
voor wat ze zeggen.
geen angsten meer,
voor wat ze me aan doen.

Langzaam,
sluit ik mijn ogen.
Langzaam,
is mijn arm tot bloed vergoten.

Mesje lief,
Snij zo diep.
Mesje lief,
Ik ben het die mijn huid verliet.

De woorden worden vager,
De pijn word minder.
Dan hoor ik geschreeuw,
En slaan ze me opnieuw.

Maar nu stoppen ze,
Iedereen stil.
Opgetilt,
en weggedragen.

Midden in de aula,
neer gevallen.
Omdat mijn bloed door lopen kleren,
Mijn pijn maskeren.

Langzaam neergelegd,
zachte hartslag.
Tranende ogen,
voor lange tijd gesloten.

Polsen open,
bleke huid.
Doorweekt door bloed,
gaat dit gedicht uit.

Gepest tot het eind,
bloeddoorlopen ogen.
Nu zien ze de pijn,
de pijn die ik heb gelijd.

Bloeddoorlopen zijn mijn kleren,
me haren door de war.
Lig ik met me knieen gebogen
en 1 arm over me lichaam.

De ander gestrekt en uitgestoken,
de laatste traan die blinkt.
Voor de buitenwereld afgesloten,
Zo goed als de hemel blinkt