Soms boos op mezelf
Soms boos op mezelf, ik kan me niet goed uiten,
wat in mijn hartje zit, komt moeilijk naar buiten.
Ik ben dolgelukkig, maar laat dit soms niet merken,
zo veel gevoelens kan ik niet snel verwerken.
Ik zou soms willen roepen en lachen van geluk.
want als ik bij je ben, kan de wereld niet meer stuk!
Maar hoe hard ik ook probeer, er komt weinig uit,
mijn hart is telkens weer, liefde zonder geluid.
Vaak wil ik gewoonweg zeggen hoe veel ik van je houd,
me in je armen leggen en dat je me vasthoudt.
Veel woorden, weinig daden, gedachten in mijn hoofd,
spelen mij dikwijls parten, alsof ik ben verdoofd.
Soms boos op mezelf, waar ben ik toch mee bezig?
Waarom als ik je zie, ben ik toch zo afwezig?
ik hou van jou, ik zie je graag, dat wil ik vertellen,
het antwoord op elke vraag die ik mezelf kan stellen
ben JIJ, en niemand anders, mijn hart gaat wild tekeer,
telkens ik je zie of hoor, telkens, telkens weer.
Dus als ik soms niets durf te zeggen, bemin ik je in stilte,
mijn aangeboren verlegenheid is soms echt als een kilte.
Dus schrijf ik het maar op, JIJ bent van wie ik hou,
en met dit waar gedichtje, ben ik altijd (ge)dicht bij jou!
Reacties op ‘Soms boos op mezelf’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!