Het blauwe spook

op het topje van de berg
staat een oud kasteel
in de enge donkere kelders
spookt het heel veel

niemand durft in die kelder
bang voor het enge spook
want als het spook je pakt
dan ga je op in rook

maar het is niet meer zo eng
want spook is niet meer wit
hij kreeg de griep en is nu blauw
dat is waar hij mee zit

blauw is hij zo lief
niemand is echt bang
spook is zo verdrietig
dit duurt al veel te lang

dus de grote spokenbaas
kwam s'nachts naar het kasteel
hij sloop heeel zacht naar binnen
het spook hoorde niet veel

stap, stap, en ...., BOE!!
spook schrok zich een hoedje
van de schrik werd hij weer wit
van zijn top tot aan zijn voetje

eindelijk ben ik weer eng!
zoals een spook hoort te zijn
ik laat weer mensen schrikken
dat vind ik toch zo fijn.....