ontvoerd van mezelf

ik zie een klein meisje,
een klein meisje vol verdriet.
achtergelaten in een kelder,
waar ze bijna niet ziet.

Ontvoerd van haar zelf,
haar ziel afgestorven.
Ze voelt de kou om zich heen,
ze ziet diep in elkaar geborgen.

Ze hoort geluiden,
dat maakt haar bang.
Er komt iemand naar benede,
ze hoorde het al in de gang.

Een man met een masker,
een man zonder ziel.
Hij richt zijn pistool op haar,
op het moment dat ze viel.

.
Haar ziel afgenomen,
De pijn die ze voelt.
hij schoot haar door het hart,
op haar hand ziet ze bloed

dan word het zwart,
en daar ligt ze roerloos.
Haar ogen open,
slaapt ze voorgoed als een roos

geen pijn en angst meer,
want dit was niet wat ze wou.
weggegooit als vuilnis,
maar mensen vonden haar gauw

Op haar begrafenis staat ze erbij,
maar zij voelt niet de onrust
ze kijkt naar zichzelf,
en zegt nu heb je rust.

Geen pijn en tranen meer,
alles wat je had.
Je kan het laten gaan,
je was het toch zat.

Slaap maar voorgoed engel lief,
want nu mag je rusten.
Je bent niet meer ontvoerd van je ziel,
dat was het laatste wat haar ziel zuchte