Zonen
Zonen
Je leert ze lopen, praten, verbindt hun wonden.
Je leert ze normen en waarden en discipline,
op te passen voor vreemden en honden.
En dat ze zelf hun geld moeten verdienen.
Je leert ze beleefdheid en eten met vork en mes,
delen en niets van anderen te begeren,
Op tijd thuis te zijn en dan ook echt vóór zes,
maar leven kun je ze niet leren.
Ze maken keuzes die jou niet kunnen bekoren,
hebben vrienden die je niet ziet zitten
Komen thuis bij het ochtendgloren,
of blijven gewoon ergens pitten.
Ze vertederen, ergeren en doen je zeer
Ze groeien op met schokken.
Maar op een dag kan het niet meer,
je verschuilen achter moeders rokken.
Dan komt het moment van loslaten,
met een duik uit het warme nest.
En hebben ze pas later in de gaten,
mijn moeder deed meer dan haar best.
Reacties op ‘Zonen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!