eerste liefde

Eerste liefde

Soms ben ik boos op mezelf, en dit valt niet uitteleggen.
Waarom laten deze gevoelens, het mij niet rusten.
Waarom kan ik het niet onderdrukken. Het is een keus,
het is het een of het ander. Alles of niets. Pijn of verdriet,
blijdschap of geluk. Maar ik kan niet kiezen,
nee ik kan het niet. Een keuze zal voor mij hetzelfde zijn.
Zelfde blijven, met andere gevolgen. Mag ik het je uit leggen,
kan ik het je uitleggen. Nee ik denk het niet.
Dit is iets wat je mee moet maken, iets dat je moet herkennen
voor dat je mij begrijpt. Een persoon in je leven, kan blijkbaar
heel je leven zijn. En is het weg, weet je het niet. Iemand zien,
en denken dat het voor eeuwig blijft, maar opeens alles veranderd.
Laat je je hersenspoelen, want ja liefde maakt blind.
Zag ik het maar eerder, dan was ik er nooit aan begonnen.
Iemands hand vast pakken, is gemakkelijker dan het los te laten.
Wist ik het maar eerder, shit ik weet het niet.
Het is lastig om iemand te vergeten, die je zoveel te herinneren geeft.
Hij duwt me weg, maar waarom doe ik dan alsnog een poging?
Terwijl ik iets kan krijgen, wat ik waarschijnlijk niet snel meer
krijgen zal. Is het spannend, is het een uitdaging?
Ja jij trekt aan mij, ga ik, kom jij. Ga jij, kom ik.
Speel niet met mij, laat me gaan. Dit kan ik zeggen,
maar ik weet dat ik toch weer achter jou aan zal gaan.
Het is wat hij niet ziet, maar wel wat ik zie.
Ik hou meer van jou, dan van mezelf.
Maar ik moet van mezelf leren te houden.
Onafhankelijk zijn, en op mezelf leren bouwen.
Jij was dat stukje dat mij liet voelen, liet denken, liet lachen en liet huilen.
Maar het is weg. Als ik wensen zou, weet ik wat ik kiezen zal.
Maar ook die wens zal weer verkeerd gaan lopen.
Het is een droom, wat leid tot een uit de hand gelopen nachtmerrie.
We zijn verblind, ja, allebei verblind. Elke dag was weer je laatste kans,
en elke dag verpeste jij het weer. Waarom laat ik me hele leven leiden door jou,
ik weet het. Omdat jij mijn leven bent, en dat heb ik altijd gezegd.
Kan dit nog veranderen? Kan dat nog uit mij gaan, ik hoop het maar
want dat is het laatste wat ik willen zou. Sla me maar, want ik weet dat
je het wel weer met me speelt. Al weet ik, ik ben geen trekpop. Laat mij,
jij weet ook dat je mij moet laten gaan. Toch kunnen wij het beiden niet.
En juist dan sla je me weer, diep van binnen, sla je me weer.
En het pijnlijk gevoel is voor mij een verslaving geworden.
Raak door de war, en krijg tranen over mijn wangen heen gerold,
en steken in mijn hart. Wilde alles met jou, en jij met mij,
dit maakt het lastig, alles liep op de afgrond. En ja, daar staan we dan,
uit elkaar gedreven. Met een droom dat zo ons voorbij liet gaan.
Het is niet te verdragen. De relatie, maakte me letterlijk gek.
Het leek alsof jij al die tijd hebt bedregen, altijd mij het schuldgevoel geven,
je wist dat ik jou schulden aan mezelf overnam.
Had ik maar eerder doorgezet. Maar toch heb ik soms spijt,
want dit is wat ik ook niet wil.
Jij bent mijn leven, en ik heb mijn leven laten gaan?
Waarom zou ik wakker worden, als mijn leven toch verdwenen is.
Niemand zou mij hierin begrijpen, en dat is iets wat ik zeker weet.
Dingen delen, die je graag samen wilt, of liever samen niet had gedaan.
Alle kleine stukjes, hielpen mij door dit. Maar ook alle kleine stukjes
die uit elkaar gevallen zijn, maken mij tot dit. Die kleine stukjes,
zijn toch de kleine dingen waarom ik nog van je hou.
Altijd voor alle steun die ik jou gaf, nooit iets van terug gekregen.
Hoe kan je me dit aan doen, waarom kunnen wij elkaar dit aan doen.
Wat hebben wij gedaan, en wat heb ik gedaan? Hoe kan je op
1 dag opeens veranderen, er moet iets zijn wat bleek dat je zonder me kon,
waarom je me deze pijn hebt laten voelen. Allemaal vragen,
waarop ik jammer genoeg geen antwoord op krijg.
En ook nooit meer antwoord op krijg. Kan je deze vraag miljoen keer stellen,
als ik dat al wel niet heb gedaan. Nooit kreeg ik antwoord en anders wist je
het toch wel niet. Asjeblieft, wees nou eerlijk. Ik wil niet leven in een twijfel.
Blijf bij me, of laat me dan ook echt gaan. Ga geen midden weg kiezen.
Ik zou misschien wel nooit meer kunnen vertrouwen op liefde. Iets wat jij in mij
hebt stuk gemaakt. Je ziet wat je wilt zien, je beseft niet wat er speelt.
Ik zie ik zie wat jij niet ziet. Vertel me wat jij ziet. Verdiep je in mijn pijn,
mijn verdriet. Voel me machteloos, wil controle hebben.
Jij wilt pas vechten voor onze relatie, wanneer je bijna word verlaten.
Elke keer hetzelfde verhaal, ja hier gaan we weer.
Laat me los, ik moet mezelf kiezen.
Laat me los, jij moet jezelf voor jezelf kiezen.