levenspad

mijn levenspad
ik loop op mijn levenspad helemaal alleen met mijn grote rugzak gevuld met steen.
ik loop over hoge bergen en ik loop dwars door veel sloten, mijn schoenen zijn kapot maar ik moet blijven lopen. mijn lichaam is zo moe en mij benen zijn versleten, mijn verstand wil wat voedsel om te overleven, maar niemand die er is dus niemand die het kan geven. ik loop verder op mijn pad ik zoek naar wat drinken en wat eten en als het buiten koud is en ik nat word door de regen dan denk ik alleen maar aan de dood want dan wil ik niet meer leven.
in de zomer komt er wat hoop terug en de vogels fluiten mooi, ze vliegen zo vrij in de lucht ze maken nesjes in de bomen en de bloemen gaan weer komen, maar de zon is zo fel en heet en dus zal ik ooit uitdrogen geen water meer in de sloten en voorlopig zou dat ook niet komen.
ik probeer soms wat te rusten om zo wat energie erbij te blussen maar mijn levenspad is oneindig lang dus ik vrees voor het ergste dus ik ben bang. bang of ik het wel zal halen en of ik niet zal falen mijn lichaam doet zo'n zeer en mij geest wil niet meer, ik weet niet of het ooit goed zal komen en ik durf er niet meer over te dromen.
ik loop helemaal alleen over mijn levenspad ik loop door het bos en door de struiken en als ik val sta ik op okal heb ik bloederige wonden op me kuiten. het is echt heel moeilijk voor me want ik sta helemaal alleen ik wil een hand die me helpt dat voorkomt mij een gebroken been.
maar er is echt helemaal niemand geen mens om me heen die mij zo ziet vechten want iedereen kijkt over me heen.

door sema