Boodschappen voor Mozes

Boodschappen voor Mozes

Hee Mozes, riep God, kom je straks naar me toe?
Eenmaal boven, was Mozes verschrikkelijk moe.
Voor goden, die vliegen, is het niet erg,
maar Mozes moest klimmen, naar de top van de berg.

Ze zaten daar samen en keuvelden wat,
tot God zei, dat Hij een paar boodschappen had.
Hij verdween tussen de rotsen, greep wat om zich heen,
kwam terug met twee lijstjes, gehouwen in steen.

Nee heh, zei Mozes, dat vind ik niet leuk,
ik moet dat spul dragen, ik sjouw me een breuk.
Die twee stenen tafelen, die laat ik mooi hier,
ik schrijf ze wel over, op een stukkie papier.

God die werd pissig en lachte niet mee.
Zonder die stenen tafels ga je niet naar benee!
Mozes die zuchtte, hees het spul op zijn rug,
ging mopperend weg, de berg af terug.

Eenmaal beneden, terug in het kamp,
wachtte, och arme, een nog grotere ramp.
In plaats van dat kistje, van asfalt en hout,
stond daar een kalfje te blinken, van goud.

Mozes die huilde, wat jullie ook geloven,
ik ga mooi niet terug, die berg op naar boven.
Hier zijn Gods Geboden, op twee plavuizen
en tussen twee haakjes, we gaan weer verhuizen.